Նարինջները. Վիլյամ Սարոյան
Այս պատմվածքը մի տղայի մասին է, ով կորցրել էր ծնողներին և ապրում էր հորեղբոր ընտանիքում։ Նրա հոգում խորը տխրություն կար։ Լյուկն ապրում էր ամենօրյա վեճերի մեջ․ հորեղբոր կինը ամուսնուն բողոքում էր իրենց վատ ապրուստից և անընդհատ վիճում էր։ Իսկ Լյուկը ստիպված էր փողոցում կանգնել ու նարինջ վաճառել։ Հորեղբայրն ասում էր․ «Լյուկ, քեզանից նարինջ չեն գնի, եթե չժպտաս: Մարդկանց հաճելի է, երբ նարինջ վաճառող տղան ժպտում է: Դա նրանց դուր է գալիս»։
Սակայն Լյուկը չէր կարողանում ժպտալ, քանի որ նա որբ էր, միայնակ։ Այգիներում ոտաբոբիկ վազելու փոխարեն նա ցուրտ ու մռայլ փողոցում փորձում էր գումար վաստակել։ Իմ կարծիքով Լյուկը հոգեպես շատ ուժեղ տղա էր: Շատ դժվար է այդպիսի պայմաններում ժպտալ: Բայց նա հույս ուներ, որ իր մոտ կստացվի, և գոնե մեկը նարինջ կգնի իրենից: Նա նույնիսկ ամենահու- սահատ պահին գիտակցում էր, որ իր լացով ոչինչ չի փոխվի: Եթե հայտնվեի այս պատմվածքում, կօգնեի Լյուկին նարինջները վաճառել, կփորձեի նաև նրան համոզել, որ կյանքի գույները հնարավոր է փոխել։
Մարգարյան Գեղամ 